Newsy

Są ludzie, u których męskość i żeńskość są tak silne, że nie mogą realizować się w jednej tylko płci. Ich umysły i ciała zdają się przełamywać bariery nie do pokonania dla innych. Szkopuł w tym, że zakłócają oni zasady pomyślane dla świata, w którym można być tylko kobietą albo tylko mężczyzną, a wyboru własnej płciowości dokonać się nie da.

Transgenderyzm, czyli łamanie norm kulturowych przypisanych danej płci, coraz częściej spotyka się z aprobatą. Wolność od stereotypów zdaje się być przyprawiającym nas o dumę znakiem czasów; dlatego ojciec czule wychowujący dziecko czy kobieta-żołnierz budzą raczej podejrzliwą ciekawość niż agresywny sprzeciw. Tymczasem transpłciowość, chwilowa lub stała rozbieżność między psychicznym poczuciem płci a biologiczną budową ciała, nie uchodzi na sucho. Pewnie dlatego, że nazbyt rzuca się w oczy.
Mężczyzna transwestyta lubi nosić damskie ubrania i naśladować kobiece ruchy. Niektórzy zakładają biustonosz, innym wystarczy pomalowanie paznokci u stóp, dzięki czemu nie afiszują swojej odmienności. Takie wchodzenie w rolę kobiety pomaga transwestycie wyrazić swoją podwójną tożsamość. Co ważne – owe przebieranki nie mają podłoża seksualnego, a transwestyta to nie ukryty gej ani pedofil, który nosząc w domowym zaciszu pełen makijaż, czerpie przyjemność z molestowania swoich dzieci. Bycie transseksualistą również nie ma związku z orientacją seksualną. Tacy ludzie dążą do operacyjnej korekcji ciała, by ich narządy płciowe i całokształt budowy fizycznej zgodny był z ich psychicznym odczuciem płci. Mówiąc lakonicznie: kobiety chcą pozbyć się piersi, mężczyźni je dostać.
Transpłciowość jawi się jako fircykowaty świat pełen barwnych postaci. Nic w tym dziwnego, popularność drag queens i drag kings budzi poczucie, że być albo nie być trans jest kwestią wyboru. A nie jest.
Być ukrytym transem oznacza prowadzenie życia, w którym wszystko jest na opak. Rzeczywistość staje się przejaskrawiona, niebezpieczna. Chłopiec podejrzewający się o transwestytyzm boi się nosić długie włosy – myśli, że to zdradzi jego sekret. Sili się na pokazową agresję, by uchodzić za męskiego. Gdy postanawia się ujawnić, budzi przerażenie w rodzicach, pogardę w księdzu i śmiech rówieśników. A jeśli nie, to obawia się takiego właśnie scenariusza.
Tego samego doświadczają kobiety i mężczyźni transseksualiści. Tyle że oni rozważają jeszcze chirurgiczną operację narządów płciowych i poddanie się długotrwałej, inwazyjnej terapii hormonalnej. Jeżeli zdecydują się na tę życiową rewolucję, czekają ich potężne wydatki finansowe, dziesiątki spotkań z psychiatrą i fizyczny ból.
Transpłciowość dotyka kilku procent ludzkości, najczęściej mężczyzn. Przeważnie stygmatyzacja płcią jest niezauważalnym procesem, ale dla niektórych to tragedia prowadząca do prób samobójczych i wycofania z życia społecznego. I chociaż kwestia ta tyczy się mniejszości, ignorowanie jej nie sprawi, że przestanie być faktem.
Podobno transseksualista widzi analogię między sobą a chorymi na autyzm – tak jak oni jest więźniem wrogiego mu świata. I chce się wyzwolić, bo wierzy, że nieważne, kim człowiek się rodzi. Ważne – kim umiera.


Słownik podstawowych pojęć
- transseksualizm (TS) – rozbieżność między psychicznym poczuciem płci  a biologiczną budową ciała, połączona z silnym pragnieniem korekty ciała tak, aby odpowiadało ono płci odczuwanej przez daną osobę. Nie posiada podłoża seksualnego;
- transwestytyzm (TV) – potrzeba czasowego przyjmowania roli płci przeciwnej połączonego z ubieraniem jej strojów celem uzyskania emocjonalnej satysfakcji, bez pragnienia trwałej zmiany płci. Nie posiada podłoża seksualnego;
- crossdressing – pojęcie pokrewne transpłciowości; noszenie strojów płci przeciwnej. Może mieć jedynie charakter sceniczny (drag queen), lub też być zjawiskiem codziennym, wyrażającym styl bycia i osobowość. Crossdressing może być też objawem transpłciowości danej osoby, ale nie musi. Dla społeczeństwa na przykład, osoba transseksualna może być crossdresserem, lecz sama siebie tak nie postrzega, gdyż ubiera się zgodnie ze swoją płcią psychiczną;
- fetyszyzm transwestytyczny – zaburzenie związane z uzyskiwaniem pobudzenia seksualnego poprzez ubieranie się w stroje płci przeciwnej i chwilowe przyjmowanie jej roli. Nie wiąże się zazwyczaj z zaburzeniami odczuwanej płci psychicznej, ani chęcią zmiany posiadanej płci. Zaburzenie to nie jest transpłciowością, lecz może być wyrazem wczesnej fazy rozwoju transseksualizmu.

xxx
Akceptacja własnej odmienności jest procesem, który dotyczy zarówno jednostki, jak i całego jej otoczenia: rodziny, bliskich, przyjaciół, kolegów  i koleżanek z pracy. Zagubienie w tym procesie prowadzi do chaosu, poczucia odszczepienia, izolacji, trudności w nawiązywaniu relacji. Dlatego – jakkolwiek jesteś i kimkolwiek jesteś, ważne, by dokładnie wsłuchiwać się w impulsy z ciała i serca, nawet jeśli nie decydujesz się za nimi podążać. Ważne, aby nie unikając trudnych aspektów siebie, mieć odwagę o nich rozmawiać niezależnie czy dotyczą one orientacji seksualnej, trudności w akceptacji własnej seksualności czy rozbieżności między psychicznym poczuciem płci a biologiczną budową ciał. To, kim się rodzimy, bywa tak samo istotne, jak to kim się stajemy i kim ostatecznie umieramy.
Bywa, że osoby zagubione w procesie budowania tożsamości, osamotnione, odrzucone przez bliskich, przeżywają tak silne rozdarcie wewnętrzne i cierpienie, że myśl o samobójstwie jest dla nich jedynym skutecznym sposobem przerwania męki towarzyszącej życiu.
Na ile jesteśmy w stanie szanować odmienność i trudności innych, osób bliskich i zupełnie nam obcych, jest wyznacznikiem szacunku, z jakim podchodzimy do własnych słabości, otwartości na nasze wewnętrzne poszukiwania, bo przecież w skrytości serc wszyscy pragniemy tego samego: szczęścia i poczucia, że kochamy i jesteśmy kochani tacy, jacy jesteśmy.