Zapowiedzi LGBTI

Ulrike Ottinger to jedna z najoryginalniejszych niemieckich niezależnych reżyserek światowej rangi. Wystawa jej prac w Centrum Sztuki Współczesnej składa się z około 100 eksponatów ściśle związanych z twórczością filmową artystki: fotografii, kolaży, kostiumów, elementów scenografii, scenariuszy filmowych, projekcji filmowych. Wszystkim eksponatom towarzyszą teksty wyjaśniające ich pochodzenie i odnoszące się do filmów, które pokazywane będą w retrospektywnym przeglądzie w KINO.LABie w trakcie trwania wystawy.

Galeria Piwnice CSW
ul. Jazdów 2, Warszawa

Wystawa przekłada feerię obrazów filmowych na muzealną inscenizację. Powstała przy ścisłej współpracy artystki i została dostosowana do przestrzeni Piwnic CSW Zamek Ujazdowski. Wystawa po raz pierwszy zaprezentowana została jesienią 2007 roku w Deutsche Kinemathek – Museum für Film und Fernsehen.

Projekt przygotowany we współpracy z Goethe-Institut Warschau, dzięki wsparciu Fundacji Współpracy Polsko-Niemieckiej, Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej, Sieci Kin Studyjnych i Lokalnych i ifa.

---

Ulrike Ottinger sławę zdobyła filmem „Madame X – Absolutystyczna władczyni”, który otworzył surrealistyczny etap w jej twórczości, w którym światy mitologiczny i realistyczny przenikają się w prowokacyjny sposób, a przełamywanie barier kulturowych i konwencji staje się jednym z ważniejszych tematów, stąd filmy te bywają interpretowane jako feministyczne. We wczesnych filmach takich jak „Image of Dorian Gray in the Yellow Press” Ottinger posługuje się zaczerpniętym z subkultury punkowskiej zamiłowaniem do kiczu i przesady, zatrudniając – często w rolach męskich – ikony niemieckiego pop-undergroundu, takie jak Tabea Bluenschein, Magdalena Montezuma, Veruschka von Lehndorff czy Nina Hagen, czy aktorów znanych z filmów Fassbindera, ale i aktorki o światowej sławie, choćby Delphine Seyring.

Twórczość późniejsza, od filmu „Joanna D’Arc of Mongolia” (1989) wykazuje głębokie zainteresowanie kulturami wschodu i stawia pytanie o możliwość przekładu starożytnych tradycji na język współczesnej kultury. Pojawiaja się ekspresjonistyczne traktowanie kostiumu, kompozycji i wyszukiwanie niezwykłych lokalizacji.

Najnowszy dokument - „Prater” (2007) przez pryzmat najsłynniejszego wesołego miasteczka wraca do kwestii marginalizacji osób innych, nieprzystosowanych, ale i traktuje o konieczności śmiechu i najprostszej rozrywki jako podstawowych potrzeb człowieka. Film zawiera też elementy fabularyzowane.

Wszystkie swoje produkcje Ottinger realizowała jako reżyserka, autorka zdjęć, scenariusza i producentka. W jej dorobku znalazły się prace o charakterze surrealistycznego teatru, cechujące się wymyślną stylizacją, a także portrety zjawisk etnologicznych. Obejmują one zatem szerokie spektrum tematów od fikcji po dokument. Ulrike Ottinger jest laureatką wielu nagród filmowych. Tworzy także dla opery i teatru. Retrospektywy jej filmów odbyły się m.in. w Paryżu, Nowym Jorku, a także w 1997 roku w Warszawie.

Od początku swej artystycznej kariery Ulrike Ottinger zajmowała się również fotografią. Artystka prezentowała swe prace fotograficzne na wielkich wystawach jak Biennale di Venezia (1980), Documenta X (1997) i XI (2002) oraz III Berlin Biennale (2004). Wystawiała również indywidualnie, m.in. w Chicago, Rotterdamie, Madrycie, Berlinie i Nowym Jorku. Wielkoformatowe zdjęcia, które często powstawały równolegle do pracy na planie, posiadają swój własny niepowtarzalny charakter. W efekcie podróży po Chinach i Mongolii, wiele miejsca w pracach Ottinger zajmują obrazy z tego regionu. W centrum jej zainteresowania znajdują się na ogół rzeczy absurdalne, niedorzeczne, groteskowe. Intensywne kolory i niezwykłe inscenizacje kontrastują z surową konstrukcją obrazu. Scenopisy, dzienniki prac, kolaże notatek ilustrują proces tworzenia filmu.